کتاب بار دیگر شهری که دوست می داشتم

کتاب بار دیگر شهری که دوست می داشتم

بخواب هلیا دیر است. دود دیدگانت را آزار می دهد. دیگر نگاه هیچکس بخار پنجره ات را پاک نخواهد کرد. دیگر هیچکس از خیابان خالی کنار خانه ی تو نخواهد گذشت. چشمان تو چه دارد که به شب بگوید؟ سگ ها رؤیای عابری را که از آن سوی باغ های نارنج می گذرد پاره می کنند.

 شب از من خالی ست هلیا. گل های سرخ میخک، مهمان رومیزی طلایی رنگ اتاق تو هستند؛ اما گل های اطلسی، شیپورهای کوچک کودکان. عابر در جست وجوی پاره های یک رؤیا ذهن فرسوده اش را میکاود. قماربازها تا صبح بیدار خواهند نشست و دود، دیدگانت را آزار خواهد داد. آنها که تا سپید صبح بیدار می نشینند ستایشگران بیداری نیستند. رهگذر، پاره های تصورش را نمی یابد و به خود میگوید که به همه چیز می شود اندیشید، و سگ ها را نفرین میکند. نفرين پیام آور درماندگی ست و دشنام برای او برادری ست حقیر…