کتاب بودنبروک ها (زوال یک خاندان)

کتاب بودنبروک ها (زوال یک خاندان)

پایان و نیستی؟ بیچاره آن کسی که این واژگان پوچ در نظرش ترسناک جلوه میکنند! مگر چه چیزی به پایان می رسد؟ چه چیزی نیست می شود؟

این جسم او، این شخصیت و فردیت کاهل، خرفت، ناقص و نفرت انگیزی که به او اجازه ی تحول نمیداد، نمی گذاشت به چیزی بهتر بدل شود؛ مگر نه آنکه هر انسانی زاییده ی خطا و لغزش است؟ مگر نه آن که انسان از بدو تولد به محبسی پر از درد و رنج پا می گذارد.

زندان! زندان! همه جا قید و بند انسان از میان میله های فردیت خود ناامیدانه به دایره ی تنگ امکانات بیرونی خیره می شود تا سرانجام مرگ از راه برسد و او را به سوی رهایی، به سوی خانه، رهنمون شود.

توماس مان در بیست و دو سالگی، با بهره گیری از سرگذشت خانواده و پدران خود، نگارش بودنبروک ها را آغاز کرد. او، با قلمی حاکی از محبت به قهرمانان خود، زوال این خاندان را در طی چهار نسل شرح می دهد و قانونمندی این روند را آشکار می کند، مان بر این عقیده است که این زوال از یک سو با زندگی و از سوی دیگر با تلطیف روح و اندیشه در ارتباط است.

او خود این اثر را اثری ناتورالیستی و ژرف ترین محتوای آن را روان شناسی می داند. توماس مان در سال ۱۹۲۹، به پاس نگارش این رمان، جایزه ی ادبی نوبل را دریافت کرد.