کتاب یادداشت های پنج ساله

آخرین باری که به پراگ رفتم حدود پانزده سال پیش بود. همراه کارلوس فوئنتس و خولیو کورتازار به آنجا رفتم. از پاریس با قطار سفر می کردیم. چون هر سه از هواپیما می ترسیم. همان طور که شبانه از بین دو آلمان عبور می کردیم از اینجا و آنجا حرف می زدیم. اقیانوس هایی از شلغم، کارخانه های عظیم و اثرات جنگهایی وحشتناک و عشق هایی ناکام، موقع خواب به سر کارلوس فوئنتس زده بود از کورتازار بپرسد چه کسی، چگونه و چه وقت، پیانو را در ارکستر جاز گنجانده بود. سؤالی که جوابش یک اسم و یک تاریخ بود ولی جواب او تا صبح طول کشید. بین بشقاب های سوسیس و سیب زمینی های سرد و لیوان های آبجو. نه من و نه کارلوس فوئنتس آن شب را فراموش نکرده ایم.