کتاب بهار زندگی در زمستان تهران

کتاب بهار زندگی در زمستان تهران

از کنار قبر کمال الملک گذشتم و پا به درون مقبره عطار گذاشتم. به محض ورود، چشمم به سنگ نبشته ای کهن افتاد که بر سر مزار عطار به حال ایستاده نمایان بود.

سنگ نبشته سیاه و کهن گویی مرا در خود کشید و به ژرفای تاریخ فرو برد. لحظه ای حس کردم کسی که در آن گور آرمیده از اجداد من است؛ رگ و ریشه من است؛ هویت من است. خود من است احساس غنا و نشاط و آرامش ابدی و مطلق کردم. غرق در این احساس از مقبره بیرون زدم اردیبهشت ماه بود. سبزه ها رسته، گل ها شکفته، شکوفه ها بردمیده و درختان سبزفام سر به آسمان داشتند و مرغان و بلبلان بر فراز آنها از نغمه و آواز غوغایی به پا کرده بودند، زیر سایه صبحگاهی درختان گام زدم و سر به آسمان زلال و آبی داشتم. وصف آن حال لطيف و نشاط و شکوه آن از توانم خارج است.