کتاب درد جاودانگی

کتاب درد جاودانگی

ویلیام بارت درد جاودانگی را «تغزل فلسفی شگرف» نامیده است.

زبان فلسفه زبانی است غامض، آکنده از اصطلاحات فنی و دیریاب. اما پای تغزل که به میان می آید، شور و سرود و سرمستی سر بر می آورد.

اونامونو برای جلوه گر ساختن این تغزل شگرف از واژگانی استفاده کرده است که همچون باران و شکوفه های بهاران پر از طراوت است.

درد جاودانگی در اصل مبحث غامض فلسفی است، ولی این مبحث غامض با همت طلبی از شکسپیر و دانته و میلتون و مؤلفان عهد جدید و در آمیختن قول و غزل آنها با درد اشتیاقی که از سینه شرحه شرحه از فراق برمی خیزد، به یکی از شاعرانه ترین و شکوهمند ترین نوشته های زمان ما تبدیل شده است.

بهاء الدین خرمشاهی هم به مدد دانش و بینش و قریحه سرشار و با همت طلبی از عطار و مولانا و خیام و سعدی و حافظ موفق شده است این «تغل فلسفی شگرف» را در زبان فارسی بازآفرینی کند.