کتاب زبان زنده

کتاب زبان زنده

زبان پارسی را چه شده است بدین لطیفی و خویی؟ که آن معانی که در پارسی در آمده است در تازی نیامده است.(به نقل از مقالات شمس تبریزی)

خشکیدن شاخسار سخن بعد از گلستان، به علت خشکیدن سرچشمه فکر است و از دست دادن سر رشته معنی: ربطی ندارد به تعیین حد سخندانی و زیبایی توسط سعدی، صد سال بعد، حافظ هم، مثل بقیه، سرش از طتين كلام سعدی پر بود و از گفتارش گرته برمیداشت.

حافظ که رفت ریشه معنی به تیشه حواله شد. مقلد بود بعد مقلد، که با تکیه بر کلیشه های کتاب هایی از نوع تاریخ وصناف، همین طور دست به قلم می برد .

اغلب از روی دست دیگری تا کار نشر به ترکستان کشیده و شیوة شعره په هندوستان از این به بعد، جز در موارد معدودی، همه یکسر سقوط بود و زرال و تعارف  سجع و استعراب و فرار از معنی و محتوا نثر فارسی زبان زنده گفتار را یکسره از یاد برد، و جز پوستی گری گرفته و چرکین، چیزی از آن برجا نماند.